Asgjë nga Meri

Po pres të shkoj, në një rrugë që më bën zë të rri. Dikush tjetër i dha drejtim rrugës time, Pa dëshirë kësaj rradhe të iki. Ama një dorë pres të më ndalojë, Mendjes t'i thërras, ta kuptojë! Gabimet e mëdha kohë duan, S'ka doktor t'i rikuperojë. Në tren me siklet më shihnin, plot pasagjerë 'C'kish vallë që qante', mendonin 'kjo grua e mjerë?' Perlat nga sytë, qetësisht mbi faqe rridhnin. Dy duar të ashpra, pashë që menjëherë donin t'i fshinin. Mbështetur kokën, e harroi në xhamin që kish zënë ngricë, E gjora zonjushë, në sytë e saj kish ende baticë. 'Për ku jeni nisur?' ta pyes tentoj , Por stepem, se ndoshta ashpër, zonjusha do më shikojë. Në gjumë sytë e saj, krejt qetësisht perëndojnë, por në mendjen e asaj zonjushe, kushedi sa mendime kalojnë.

Na ish një herë një farë Robert që emrin tim përmendte shumë Për besë po, nuk ju gënjej "Meri" thërriste edhe në gjumë. Dy herë vargje mua më thuri që t'i falja pak dashuri megjithatë mend nuk vuri t'më afronte s'dinte, në krahët e tij. I sajoi nja dy trike që pesë herë të më takonte një herë më tha se për të isha mike më pas rrëfeu se më dashuronte...

Emri yt i dashur Robert, më mbështjell të gjithën në dashuri. Paçka se na ndan i tëri ai det, Thuamë pak A ndahemi dot ne të dy? Verën e mbaj si barin më të lehtë, Të më qetësojë shpirtin nga paprania jote, Dhe të dehem për ty dua sonte, Se afshet e mia nuk të përkasin më ty, (të harroj tani!) I përkasin kësaj bote! E di Robert? Aq shumë më vret ky emri yt, Sa ndonjëherë nuk është ilaç, por helm që më mbet në fyt. Zgjohem pa ty, por thërras: Robert zgjomë! E vetdijshme, e humbur jam E vetme pa ty në dhomë. Ama ti lavde vazhdon të thurësh, Si besnik i zemrës sime. O zot çfarë dashurie kjo e jona Dashuri e fortë, e madhe, trime!

Në më të madhen frikë, se diçka humba sërish Sytë e mi u strukën pas një të madheje vetëtimë. Pas qiellit që nuk shkëlqen e me retë idhnake që iu trembem, dashurisë për ty sonte po i shkruaj. Para se vërtetë të çmendem! Qiellit i hakërrehem,  kush ja mori atij shkëlqimin?! Pas teje sonte dua të dehem,  të harroj çdo mendim timin! Në detin blu të syve të tu,  pa drejtim notoj, humbas, s'di se ku... Shkëlqimin diellit, sytë e tu ja paskan marrë Blu-ja e detit, sot dukeshka si vaj. E teksa rrezet sërish nuk ndriçojnë. Krejt natyrshëm zgjodhën, mua të më lëndojnë. Në borxhe nuk mund ta lë marrdhënien tonë, i hakërrehem tani diellit, që më nuk ndriçon. U bëj thirrje dhe rrezeve, që qetësisht u shpërndanë. Asnjëra prej jush, dashurinë të mos ma marrë!