Asgjë nga Meri

Për të fundit herë, në botanikën e ditarit tim, Fjalët diku në cep qëndrojnë, E seç kërkojnë... Të shkruhen në vargje rradhitur Për vërtetësinë, se të lodhura janë ndjerë, që për kaq kohë, në vargje rradhiten Për dashurinë. E mosbesimi im  Të vërtetën nuk e mban dot përqafuar, E vërteta e trishtë është se Në të parin moment që na e jep jeta Egoja jonë, e pret me shqelm, në vend që ta mbajë mbi duar. Me të vërtetën ndeshem hidhur Aq fort sa s'dua ta pranoj  ndonjëherë Me të aq fort jam e lidhur.

Lulja e kompleksitetit I druhet vetes  Kur më shumë nga vetja nxjerr, Kur përpiqet të fshihet Të mos zbulohet Kur data i kallet në ferr. Petalet drithërohen kur për veten dy gramë më shumë zbulon. E ato tokës i lëshohen kur zotimin ndaj vetes shkelmon. Lulja e kompleksitetit  I druhet botës Kur algoritmin me këmbë shkel. Në pasiguritë më të mëdha të vetes Në çmenduri kalon kur nga vetja del.

Në përqafimin qiellor Litarët e reve shtrënguan trupin tim. Dhunshëm më gjuajti breshëri Të pashpresë më la aty në mesin e një rruge të lagur, të venitur, të lodhur, të paduruar. Kërkova t'i shpëtoj zemërimit të qiellit Por më kot s'ja dola Zemërimi mbante emrin tim. Me qiellin ndamë dhimbjen rrugës I bëri lotët e mi të padukshëm. Më mësoi se retë e zeza janë të përkohshme. Në jetë, ashtu siç ka ndjesi të vërteta,  po ashtu ka dhe boshe...

Cigaren e fundit mbaj në duar, E teksa e dredh, Kujtoj se jam përbetuar përgjithmonë ta lë, ta harroj, Nga jeta ta largoj Ashtu siç ty të kam larguar! Të djegura do të lihen edhe kujtimet Me hirin nëpër këmbë që venitet, Që rrugëve fshihet,  zhgërryhet. ... Kësaj rradhe i shkruajta lules së fatit, I shkruajta rastit,  Pohimit të çastit, se ishte një hidhërim  asgjë më shumë, Një i rradhës zhgënjim fajtore për të cilin, jam unë.  E për në të tjera jetë,  Kur më, të mos i dorëzohem fatit tim Gëzo dhe ti me mua trokitma gotën shpirti im!

Petale peonjash,  butësisht ndër duar,  ledhatojnë trupin tim pa asgjë të veshur,  me dëshirë mbuluar. Me epshin që përvidhet, Lakimit të trupit tim Një arsye e përhumbur hakmarrje kërkon Për një të rradhës krim. E teksa peonja mbi buzë Në lutje të mekur,  më than plotësisht Lus dëshirën të më nënshtrojë Çmendurisht!

Do të vij sërish tek ti Për të ndezur edhe një herë zjarrin, Për të vrarë ndjenjën e fajit, Për të kurdisur kujtimet, Të rregullojmë gabimet, Të paplotësuara, për të mos i lënë premtimet. E vij për tek ti, Sepse më rrëmben siguria. Më fton rehatia E ëmbël më pret,  Vetmia jote. Për t'më shoqëruar,  Në ndihmë më vjen  Prania jote... Mirupafshim shpirt! Më duhet të të lë, por  do të vij tek ti sërish! Për të të thënë se të dua! Se të dua marrëzisht!