Lulja e vërtetësisë
Për të fundit herë, në botanikën e ditarit tim,
Fjalët diku në cep qëndrojnë,
E seç kërkojnë...
Të shkruhen në vargje rradhitur
Për vërtetësinë,
se të lodhura janë ndjerë,
që për kaq kohë, në vargje rradhiten
Për dashurinë.
E mosbesimi im
Të vërtetën nuk e mban dot përqafuar,
E vërteta e trishtë është se
Në të parin moment që na e jep jeta
Egoja jonë,
e pret me shqelm, në vend që ta mbajë mbi duar.
Me të vërtetën ndeshem hidhur
Aq fort sa s'dua ta pranoj
ndonjëherë
Me të aq fort jam e lidhur.