Lulja e zemërimit
Në përqafimin qiellor
Litarët e reve shtrënguan trupin tim.
Dhunshëm më gjuajti breshëri
Të pashpresë më la aty
në mesin e një rruge
të lagur, të venitur, të lodhur, të paduruar.
Kërkova t'i shpëtoj zemërimit të qiellit
Por më kot
s'ja dola
Zemërimi mbante emrin tim.
Me qiellin ndamë dhimbjen rrugës
I bëri lotët e mi të padukshëm.
Më mësoi se retë e zeza janë të përkohshme.
Në jetë, ashtu siç ka ndjesi të vërteta,
po ashtu ka dhe boshe...