Lulja e domosdoshmërisë
Do të vij sërish tek ti
Për të ndezur edhe një herë zjarrin,
Për të vrarë ndjenjën e fajit,
Për të kurdisur kujtimet,
Të rregullojmë gabimet,
Të paplotësuara, për të mos i lënë premtimet.
E vij për tek ti,
Sepse më rrëmben siguria.
Më fton rehatia
E ëmbël më pret,
Vetmia jote.
Për t'më shoqëruar,
Në ndihmë më vjen
Prania jote...
Mirupafshim shpirt!
Më duhet të të lë, por
do të vij tek ti sërish!
Për të të thënë se të dua!
Se të dua marrëzisht!