Asgjë nga Meri

Më nuk rebelohem se koha më ka ndryshuar,  Jam bërë pranuese-dembele  e shprehjes se fati na qenka i shkruar. Rebelohem, Ndaj vetes më shumë, Se sa pak vrer kam. Rebelohem, Se e vërteta e qenësisë sime ka humbur, E unë më, aty nuk jam. Por njeriu ndryshon, Me kalimin e viteve, Me lëvizjen e akrepave të orës, Me numërimin e ditëve. Kam ndryshuar dhe këtë e di mirë, Çdo ditë, kotësia e qenies më rrethon. (E jo veç mua) Për t'u ngritur pa dëshirë.

Kur nevoja ime për ty, preku qiellin Unë u ktheva në diell e rreze lëshova. Universi mendoi se isha e paprekshme. Andaj si për inat, unë ty të dashurova. Një ditë një shi i imët me re mbuloi shkëlqimin tim. E pamundur rrezet ty për ti lëshuar, Kuptova që kjo sëmundje nuk paska shërim. E në tokë kthehem sërish, Për të të shpëtuar ty renda si e marrë. Ah dhe kur një herë dashurinë e gjeta, Pa dashur e çova në djall. Ish universi që më ndëshkoi, për dashurinë që përtej qiellit gjeta prej duarsh ty nga unë të mori, E vetme, shkëlqimhumbur, pa ty mbeta. Në një botë tjetër premtoj të të takoj, Po më duhet shpirt të t'them se malli për ty Gjithmonë do t'më përvëlojë.

E dini sa pak zgjat lumturia?! Një çast, E pastaj,  Hop,  Më zhduket nga sytë. Lumturia, Ah, kjo ndjenjë e mallkuar, S'guxon ta kesh se tepria e saj të mbyt. Mund të mbytesh nga emocioni se lumturia kështu e ka, Gjendet pa pagesë në një fushë aviacioni. Veç duhet të dish që  ta rrëmben hapsira, ... Por ti mund të ruash çastin që me ty të zgjasë përjetë, Atëherë ti do kesh kuptuar Sa pak zgjat lumturia e vërtetë.

Maska, Të shtirura maska, Të hidhura maska, Asgjë më shumë se fasada. Maskë që të rrëmben si melodi E dehur nga ideali që beson kalimthi. Maskë pjesë e dramës e zhanerit tragjedi. Maskë e paçjerrë, E pa mësuar ende nga të tjerë. Në pritje që të bjerë,  Fytyrë në diell për ta nderë. Maskë fatale fsheh bukurinë fenomenale. Mashtrim edhe për një të rradhës ditë, Maskë e sofistikuar që arrin të fsheh dhe sytë Do ngrihem maskën unë ta çjerr, Për pak desh më hodhi në ferr. Më çoi në djall, më bën me faj Maska me të cilën unë ngjaj.

Shkruaj për një aktore, Që jetën e ndau në role, Që të vogël e morën për dore E e mësoi një tutore. "Aktore kape shansin, Kur meshkujt të brohorasin, Kur prej teje kërkojnë më shumë përgjigjju siç të mësova unë." Para pasqyrës shoh, Një fytyrë që e njoh, Një fytyrë që veten rriti, Një fytyrë që ta duan s'diti. Fytyra jam unë! Të prezantohem pak më shumë, Shfaqjet e jetës i jap në rrugë, që prej vegjëlie prostitutë.

S'mund ta kthej dot kohën pas, E ty nga hiçi të të kërkoj. Pas, veç pak, kohën ta ktheja për të të thënë se të dashuroj. Kjo letër e vjetër në duar do t'më mbetet. Dashuria, më ka mësuar të heshtem, Pas teje zemra, më nuk do të endet. Po ta ktheja kohën pas, Të mjerën letrën time, do ta kisha postuar E do të çmendesha nga pritja, Ty për të të takuar. Ndaj koha ecën, As ty, as mua, nuk mundet të na presë. Pritja jonë mund të jetë zgjidhje për dikë që ende ka shpresë.