A të kam folur ndonjëherë për ndjesitë?
(Ndjesi - ndjenjë; aftësia për të ndjerë: i lindi një ndjesi e re.)
Më duhet ta nis me një përkufizim shkrimin e
rradhës sepse dua ta kemi të qartë konceptin e fjalës, sepse ndoshta në vijim
do të të duhet ta pyesësh veten, ndoshta në vijim do të ndihesh… si unë.
Si fillim më lejo të të pyes, ndihesh
mirë?
Nëse me vete
guxove të thuash jo, të kuptoj mirë, e nëse nuk ngurrove të thuash po, a mund ta pyesësh veten edhe një herë?!
Në një kohë si kjo, unë i premtova vetes se
nuk do të bija pre e “efektit karantinë”, sepse doja ta mposhtja të gjithë
energjinë e keqe që më rrethon prej gati dy muajsh. U përfshiva pa dashur në mërzinë
e kohës, të rregullave, të fatkeqsisë, në pavërtetësinë e lajmeve dhe artikujve
të ndryshëm, në dyndjen e njerëzve e po ashtu dhe në vetminë e tyre.
Ndjesi. Ndjesi, ndjesi, ndjesi. Ku hyn
ti vallë?!
Teksa po i hidhja një sy njërit prej shkrimeve
të mia, sytë u përqendruan tek fjala ndjesi, e ndërsa po pyesja veten për
domethënien/vlerën e fjalës, u stepa.
Çfarë? U habite?! Dhe unë me veten!
Fillova
të kërkoj mbi kuptimin e fjalës, përkufizimin e të cilit lexove në krye dhe u
habita me veten po aq sa u habita kur nuk po i gjeja fjalës domethënien.
Në momentin e parë që lexova se ndjesia është
aftësia për të ndier e konsiderova veten si një të paaftë. Fajin ja vura
vorbullës që më ka tërhequr, për ndikimin e madh, por më vonë kuptova që e
shtyva veten vetë drejt asaj vorbulle. Ndoshta ishte një moment dobësie. Ky
moment më rrëmbeu të qeshurën kur shikoja një film komedi, mi ndalte lotët para
një drame, ma mori mendjen teksa shfletoja librat e mi, më mori vëmendjen për të
ma çuar diku gjetkë. Derisa sot, arrita të kthjellohem duke kuptuar se sa
ndjesi paskam humbur. Arrita të kthjellohem për të rimarrë veten time, ndjesitë
e mia, energjinë dhe fuqinë për të shpëtuar.
Mos ndoshta në një moment u ndieve dhe
ti si unë? A ju hakërreve kohës dhe ti si unë?
Nëse përgjigjja
ishte po, më lejo të të uroj, sepse dhe
ti, ashtu si unë, i more sërish në dorë ndjesitë e tua.
Kohë më parë
mendoja se ndjesitë ishin larva të pakomandueshme që merrnin zhvillim brenda
qenies sonë, e tani besoj se ndjesitë janë të komandueshme, sepse çdo larvë
arrin ta gjejë rrugën e duhur për të dalë nga vorbulla si një flutur. 🦋