Anija

Në molin e mbushur me duar që tunden për të më përcjellë,

me duar që duan të më largojnë, me duar që ndihen
në faj të ngrihen, të dashurat e tyre t'i lejojnë të shkojnë;

dy sy të mëdhenj, të zinj, të mbushur me lotët e lamtumirës 

rrotullohen ngado për të parë, 

në mol për tmë përcjellë a kanë ardhur ata që të ikja më lanë?! 

Më duhet kohë

t'i marr njerëzit me rradhë për t'i shikuar, se mos ndonjëri shpinën e kish kthyer 

e mund të më kish shpëtuar, 

por jo, asnjë fytyrë e njohur s'guxoi të dalë para syve të mi, 

gjersa...

Minutat kishin kaluar, e anija prej litarëve ish lëshuar, 

në lundrimin e qetë tani 

drejt një destinacioni të ri, 

ama në mol njerëz ende ka, kushedi 

është ndonjë njeri që ndarjen nga njerëzit të lehtë nuk e ka. 

Shoh hije të lëvizin, disa dorëzohen e në punët e tyre shkojnë,

disa, disa bëjnë ecejake ndoshta me veten penduar, 

që të dashurit e tyre i lanë të shkojnë. 

Por aty, 

një hije para syve më rri, të zbuloj kush është

sigurisht që dua ta di, e pastroj sytë nga lotët

veten shtrëngoj, më shumë 
nga euforia se nga të ftohtët...