Asgjë nga Meri

Do të doja që ta dije Arsyen, e çmendurisë time. Arsyen e një romantiku të pashpresë, Që me këtë shpirt,  Do të jetoj Derisa të vdes.  A ishe ti arsyeja?! Brejtësja e mendimeve të mia. Sa pak jam unë për ty? Këtë mendim e jap unë, Më lejo të të pyes Njejt si unë, a mendon dhe ti?! Çfarë është pamjaftueshmëria? Realiteti im? I yti? Realiteti i saj dhe e tija. Merr kthesë... Nën lëkurë,  Aromën tënde *1 milionëshe* mbaj përqafuar. Po nën lëkurë,  Aq fort shtrënguar Mbaj shpresën Ty, për të të mos lëshuar.

Jam pelegrin i një rruge të pakthim, Pelegrin, Midis maleve që oshëtijnë. I nisur drejt një rruge besimi Arsye e humbur pre e një manifestimi. Jam besimtar i të kaluarës Mendimtar i të menduarës. Mes malesh, një fortunë më mpin trupin. I përgjunjur, Lutja ime gjallë më mban trurin. Prehja ime i thërret arsyes, E kaluara Vërtetim i thyerjes. Në pelegrinazh më shoqëron vetmia, së bashku me lutjet, Zotat e ironia. Me sytë lart, qiellit drejtuar Një spektakël aureolash shikoj. Ndaj Zotit kaq njerëz janë besuar, Udhëtarë nuk di sa shumë numëroj.

Një temperaturë e lartë, më ngre trupin në pavetëdije Në një vals vienez për të vallëzuar jo vetëm, por me të timen hije. Në ngritjen e kokës anuar Pavetëdija dergjet, e merr forca Kridhet në kënaqësinë e imagjinatës, Temperaturë e lartë që prehje nuk gjen në tik-takun e mesnatës. Puthitur dorën me hijen time fantazia në pavetëdije,  Përtej perdes së lodhur të syve  Arrin në dymbëdhjetë vallëzime. Një mungesë në dorë ndjen, Kur veten e hijëzuar, më, aty, se gjen. Prej vallëzimit, kish mësuar Se sa shumë,  Nevojë për veten kish Por,  E kish harruar.

Mu lodh zemra, tu prit për emrin tënd që n'telefon m'del. Mu lodh zemra, tu dit që më n'telefon smë merr. Zemra mu lodh tu rend mas teje, E me veten, habitem Sa besim t'marrë kisha pas mas teje, besim i përkushtuem, njejt, si mas nji feje. Kur em pyt si jam t'bërtas du, t'shaj, t'qaj, t'plas. Ashtu si ti mke lan, Si drrasë, e vyshkun E lanme n't'ftoht mes dimni, gjethesh zhveshun. E ty?! A tka ba vaki, zemra me tu lodh e me njerzit t'dëfrehesh? A thu se mirë je Ndoshta jo, se me vra mendjen jo, nuk asht pasioni jot. Ndoshta po, Mendjen e vret, kur Të Dua S'ma thua dot...

Sonte,  në përzgjedhjen e 1000 emrave, askujt nuk i përshtateshin vargjet. Sonte, Kjo poezi mbeti 1000 herë e patitulluar. Sonte fjalët e mia i rrëmbeu djalli, Djalli që shpirtin tim mori,  e të vetin më fali. Nga të gjitha mbrëmjet që me domosdoshmëri, dikujt i kushtova një poezi Sonte,  Mes rreshtash përhumbem, Përse-në, nuk e di... Ka një lidhje me besimin, Që realisht,  se sa i fortë është,  ti e kupton Sepse, kur ti me të vërtetë e ndjen, Ai të zotëron! Mantra në kokën time me dëshpërim, përsërit 3 herë besim besim besim. Jashtë dal, pak frymë të marr Ndiej që ajri më rëndon Ajri, frymë më mban. E kur mantra trurin më ka pushtuar Një shenjë nga Zoti marr, Nga mendja mantrën për të larguar, kon-tempo-ranen, ti, për të lexuar.

A quhet lumturi?! Kur nuk arrin ta prekësh ti?! Më thuaj çfarë quhet, nëse jo, dashuri?! A arrin dot ti,  të kuptosh çfarë ka në brendi?! Për çfarë luftojnë të gjithë?! Ndoshta dhe ti  Për asgjë më pak,  ndoshta as më shumë se, thjesht, dashuri. E vjen ti Dashur pa dashur në agoni Duke shkatërruar si me superfuqi çfarë syri të shikon, por zemra dot nuk të arrin. Ndoshta ti nuk e di, se si është  Kur zemra ngrohet e arrin në dashuri. Do të lutem diçka të kuptosh,  nga e gjitha kjo histori  Me një shpirt luftarak A mundet të luftojë një si ti?! Nuk di çfarë emri i vendos ti Ndërhyrje e pakërkuar krejt jashtë thelbi?! Mendon se ke rëndësi thjesht sepse dikush të pyeti? Mos ndoshta e quan kotësi?! Se besoj kur aq fort kundra-s mëshon ti. Mos vallë quhet lumturi?! Kjo që arrite, por (s')munde  të shkatërrosh ti!

Lidhur pas kujtimeve, I drejtohem Kështjellës. Një rruge të gjatë, Një jave të ngutshme, Një aventure të shkurtër, 13 ditëve aq të lutshme  Nuk di ç'më shoqëron rrugëve Një ndjesi që, mezi pret të dali nga vetja. Një ndjesi që, fokusin, Nuk e përqëndron më tek vetja. Rrugës për në Kështjellë Diçka në mend më sjell, ...magjepsem nga pamja, dua të jetoj aty... Si luftoj me shiun, me veten, me kalorësin Me aventurën e shkurtër që më joshi. ...por magjepsja aq zgjati Se në luftë e çoi derivati. Lufta,  Një luftë që ti duhet ta kishe Fituar Ndaj të tjerëve, për Mua duke luftuar...

I detyrohem vetes Ndoshta një shpjegim, asgjë më shumë. I detyrohem vetes, të di rezultatin në dyluftim, fitimin e të cilit Nuk e pata fatin. Quaj veten Olivia teksa dredhis rreshtat nën Jazz. Këngëve të çlirimit i këndoj,  me zë fort i thërras. I detyrohem vetes një ndjesë  që nuk hezitoj kurrë, Merrem kështu krejt pa përtesë Me një të varur, të gjallë pikturë. Në tekstin e këngës, më duhet të thërras dikë Në shtëpi të kthehet, hë për hë... Ama vetes time, ndjesën, nuk ja kërkova Prej pritjes a prejt tekstit, diku gabova. I detyrohem vetes, diçka në pafajësi Ndjesë, për edhe një të rradhës, fillim të ri.

...të paktën jo unë, unë s'i shkruajta lumturisë. I kam shkruar dhimbjes, mallit, dashurisë e mërzisë. Në mes pyetjesh, dikush shpjegim kërkon Përse i shkruaj ndjenjës, kur shpirtin më përvëlon?! Përse, do dikush të di A nuk ka gjithmonë dritë në fundin e një tuneli?! Është ajo që ne e quajmë lumturi, E mira që sot nuk ta do çdo njeri. Ajo e mira për të cilën lufton shumë ti Lumturia që do të thyhet, po ta ndash me njeri. Kam dhe ke, nevojë, për pak privatësi, Që çdo të mirë, ta shijojmë Qetësisht në liri!

(gegërisht, shkurtimisht) Zotit, Për hakun tim ju hakërreva sot Lujta, qava, theva, shava Për çmendurinë që m'kaplon e se kontrolloj dot. Një hak mu mor dursh. Një copë hak, pyta Zotin pse?! Padyshim, Përgjigje s'mora Njerëzit për me vujt kan le Zoti,  Një copë haku m'rrxoi nga durt Se i kujt ish, këtë nuk e di... Një gjë di me siguri Njerëzit, jo se nuk kanë fat, Ata e kanë, po thjesht të zi.

Në njërën prej ditëve të Zotit Vendos të thyej rregullin tim. Në kafenenë e preferuar, Dikush t'i bashkangjitet vendit tim. Me shumë dëshirë dhe krejt pa hezitim Ftesën për café ma pranon një trim. Me pendesë të madhe shumë, E detyruar nga vetë unë.. Satisfaksionin e një 5-vjeçareje marr  Kur kujtoj herën e fundit që kam qeshur kaq shumë.  E mendje ndryshova! Sa gabim në gjykim (nuk) pata Këtë e kuptova. Teksa ditës i vjen fundi, Kështu, edhe poezisë... Nëse sërish do të t'përfshij në të dielën time,  ti shpirt a do vish?!

Në vendin tim të preferuar, Në parkun e peonjave Sytë më hasën, dy zogj të dashuruar. I përgëzova sapo i shikova. Me mend dashurinë time *të çmendur* kujtova. Përqafuar, njëri-tjetrit krah, Me vallëzim sysh i shoqëroja. Në vendin e tyre të isha! Asgjë tjetër sdo të kërkoja.  Në freskinë e gjetheve fluturuese  Mes flladit, që moshën time pa zor mund. Zogjtë e dashuruar zbehen si një vegim, Nga një erë e fortë zhduken,  Nga një erë që çdo gjë arrin të tund. 

I Përse ka borë në korrikun përvëlues? Në më të lartin mal të Greqisë.. Zemra e kujt kështu është thyer? Që malin me borë, zbathur ta ngjisë?! Endur malit, nëpër shkarpa Mes Mytikas zogjtë vajtojnë... -Përse qani o shpend të lirë? Një engjëll kërkoni që t'ju pushojë? II Përse ka re në sytë e tu? Mos ndoshta është dhimbja apo malli, Që trazojnë motin e syve të tu? Mos është fati, i Zotit mëkati Që të degdisi ty kështu? Mos është jeta?! Sprovë, vdekja Që të la pa udhë në krah A është errësira, nata, frika?! Që zemrën thyen në qindra anë. Ku është mali i Olimpit?! Zymtë i padukshëm në lartësi Forca jote ku ka humbur?! Mendoja se Olimpi ishe ti...

  Jepmë një gotë verë që sonte bashkë të pijmë.  Jepmë një gotë verë që sonte bashkë të rrimë. Me një gotë verë tërë natën do ta shtyjmë?! Apo për ndihmë do të marrim dhe rakinë?! Sërish do të flasim për dashurinë?! Apo për dhimbjen dhe vetminë?! Edhe sot në vetmi po rri, se askush i gatshëm  s'ish, të më falte dashuri. Me verën sërish vetminë e shtyj Për të kujtuar që më, smë shoqëron ti! Jo, nuk pi se më mungon ti. Por se në vetmi jam mësuar të rri!

Në muzgun që has dritarja  Jo-qartë, shikoj Dy këmbë që veten mezi mbajnë, Dy këmbë që tutje-tëhu lenë gjurmët, Duart që kërkojnë mbajtje, Sy që dejshëm shohin. Pak më pranë, Nuhas alkoolin e përngjitur Ndaj një trupi të rraskapitur, Ndaj një trupi sa të freskët e të ri, Ndaj një trupi, në botë i rrëzuar Pa fuqi... Fare pranë, Ndiej sytë e dehur Të përgjumur Që diçka nën vete thonë Botës falje i kërkojnë Vetes faljen s'ja lejojnë...

Aty ku dielli s'lind Një liqen lotësh të patharë është formuar, Një qiellgërvishtëse ndjesish është ndërtuar, Frikë e papranuar që endet fushave, Malit pakaluar Në vendin që s'lind dielli Muzgu është gjithmonë kohë, Shpresa është një dordolec Diku i ngulur për të shpresuar. Lutja është mëshirë, Gjunjëzim i refuzuar Mjegulla sytë më ka venitur, Gishtërinjtë mi ka djersitur. Asnjë rreze dielli nuk arrij dot të shoh Qiellin vetëm të vrenjtur, unë e njoh. Një buçimë më kthen në tokë, Sa lëmsh qenkërka kjo botë. Mendova se po përjetoja një iluzion U zgjova me veten gjetur, në reanimacion.

Po ju shkruaj engjëjve Që probleme vetë kërkojnë Engjëjve, që fatin kërkojnë ta ndryshojnë. Dikush ti thotë engjëllit se fati është i shkruar Le të bëj çmos, Ajo sdo të mundet dot fatin, për ta ndryshuar. Engjëll! Mendo për krahët Sa të fortë, aq të lodhur Nga jeta rrëzuar, Të ndarë në copëza Nga njerëzit, lënduar Një të mirë, shpirtit dhuroja Se më kurrë, stë jepet koha Bëj çmos duke kërkuar krahët e tu për të shëruar.

Medaljoni më kthen hidhur në histori Më rikthen në vargje, më rikthen në poezi Dëshpërimisht, vetes i them ankuar Se si hodha poshtë, dëshirën, lart për të shkuar. Veten duke kërkuar Marrëzisht e tunduar Nga një shpirt i egër, që botës i shkau ndër duar. Në realitetin tjetër, Më tërheq një ndjenjë e vjetër Sa e lidhur jam me fjalën e ka dëshmuar çdo letër. Shpirti i egër dëshmi po thur Ndihet si një i burgosur Ditët, i numëron shkruar mbi mur I burgosuri ynë, s'kish bërë ndonjë mëkat Vetë ndihej, e në fakt ish, disi i pafat.

Mbi trupin tim zbuluar Aktore sonte jam Urdhra joshjeje për të përçuar ngadalë Në vijë melodike Gjerb alkool për të mos menduar Jetën time për të harruar Pasioni më çon këmbët Aty ku shpirti merr forcë Tingujt luhen Përhumbur dëgjoj Bëhen një Me mëkatin tim Që pasi njoha veten E di se ky mëkat Sdo të ketë më shërim Ndaj vendosa Ta quaja Thjesht Aktrim

Dëshira më mban gjallë, mendueshëm këtë natë Për ti kujtuar vetes, kohën, kur isha aq me fat. Duke lënë të rrjedhin rreshta, ndër gishta Për të belbëzuar vargje, aq të trishta Ngutshëm,  me shumë dëshirë, kaloj në duar, Një rubin të paçmuar Një gur në të kuqe përvëluar Me rreshta të dukshëm për t'u lexuar E përgjakshëm lexoj me madhështi Dëshirën që u humb në një stuhi. Një varkë shpëtimi aty kish mbërritur Dëshirën e humbur, nga deti për ta ngritur...

Ku po endesh  n ëse nëpër tik-take zemre stë gjej?! Në ç'maja të thepisura,  shtigje të përligjura zvarritesh nëpër terr? A ke një pikënisje a një destinacion? Çmendurisht mendjen time  kjo papërgjigje po e tërbon. Ti ke humbur... Nën valë, me erën, mes flladit që të dy e deshëm. Je një fantazi e vjetër,  dëshirë e etur  për  të mos pasur një kujtim tjetër. Dëshirë e çmendur për më shumë Sa herë e tillë,  ndryshe kjo, k am qenë unë Nga ti, në rastës i kalova tek unë Për të mos lejuar askënd  të kuptojë  diçka më shumë.