Meteor
Po i shkruaj Hënës
Që k'të natë, nuk diti të ndriçojë
e u bë, më e errët se nata.
Hënës, që në terr trupin tim la,
si leckë të hedhur,
nga këpucë të vjetra shkelur,
njësoj si derrat kur dalin nga balta.
Pafund zgjat kjo natë
Njejt' si pavetëdija ime.
Copëzat e mia dikush rrugës kish mbledhur,
Mozaik i ndyrë pjesësh intime.
Shumë më vonë,
Kur një engjëll krah'thyer
në tokë zbret e më zgjon,
Arrij të çmendem nga bardhësia e dhomës.
Në dhè të futem
Nga dheu dua të zhdukem.
më ndot gjer në ferr
pisllëku i trupit tim.