Rrugës e qiellit
Do të vijnë zogjtë
Pas nesh, pas ikjes tonë,
Në mendjen tonë për të qëndruar.
E prej së largu të kuvendojnë
Se si me sukses, ne na kanë larguar.
Zogjtë do të vijnë
Në jetën tonë sërish,
Për të lëshuar bashkë me puplat
Një tufë marrëzish'
Me opinionet e tyre, gjerë e gjatë
Duke komentuar.
Më të vegjëlve zogj
Duke ju thënë se si duhet jetuar.
Po këta zogj nuk dinë
Se jeta, në të vërtetë
Është individuale.
Ashtu siç hap krahët ti,
Unë dot nuk fluturoj
Çka për ty është e drejtë, për mua
Është fatale!