Në altarin e arratisë
Në altarin e arratisë
Do të shkruaj gjithmonë për një vend
Për vendin, që me vite prita
Për vendin, që kurrë s'mu gjend.
Një altar ish, si gjithë të tjerët
Me premtime, anë e mbanë,
Dashurisë përjetë betuar
Të njëjtës dashuri, që vetë premtimet ndanë.
Më thërret harku i trëndafilit,
Që rrugës së bardhë krejt besë drejt t'i shkoj.
Po harku sa vjen e zvogëlohet,
Të kthyer në rreth mbytës, altarin tim shikoj.
S'di të numëroj mijëra dallgët që trazuan detin,
U duk se deti e kish humbur të zotin e tij,
Dhe altari, të vetin.
Pre sysh jeshil, sërish kam rënë
E jam gabuar.
Altarit tim më si besoj,
Më shpie gjer aty
Për t'më thënë se jam tradhëtuar.